Ενώ τα πρότυπα PFI και ISO φαίνονται πολύ παρόμοια από πολλές απόψεις, είναι σημαντικό να σημειωθούν οι συχνά ανεπαίσθητες διαφορές στις προδιαγραφές και στις αναφερόμενες μεθόδους δοκιμής, καθώς το PFI και το ISO δεν είναι πάντα συγκρίσιμα.

Πρόσφατα, μου ζητήθηκε να συγκρίνω τις μεθόδους και τις προδιαγραφές που αναφέρονται στα πρότυπα PFI με το φαινομενικά παρόμοιο πρότυπο ISO 17225-2.

Λάβετε υπόψη ότι τα πρότυπα PFI αναπτύχθηκαν για τη βιομηχανία pellet ξύλου της Βόρειας Αμερικής, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις, τα πρόσφατα δημοσιευμένα πρότυπα ISO μοιάζουν πολύ με τα προηγούμενα πρότυπα EN, τα οποία γράφτηκαν για τις ευρωπαϊκές αγορές. Τα ENplus και CANplus τώρα αναφέρονται στις προδιαγραφές για τις κατηγορίες ποιότητας A1, A2 και B, όπως περιγράφονται στο ISO 17225-2, αλλά οι παραγωγοί κατασκευάζουν κυρίως «βαθμού Α1».

Επίσης, ενώ τα πρότυπα PFI παρέχουν κριτήρια για ποιότητες premium, standard και χρηστικότητας, η συντριπτική πλειονότητα των παραγωγών κατασκευάζει ποιότητα premium. Αυτή η άσκηση συγκρίνει τις απαιτήσεις του βαθμού premium του PFI με τον βαθμό ISO 17225-2 A1.

Οι προδιαγραφές PFI επιτρέπουν ένα εύρος χύδην πυκνότητας από 40 έως 48 λίβρες ανά κυβικό πόδι, ενώ το ISO 17225-2 αναφέρεται σε ένα εύρος από 600 έως 750 κιλά (kg) ανά κυβικό μέτρο. (37,5 έως 46,8 λίβρες ανά κυβικό πόδι). Οι μέθοδοι δοκιμής διαφέρουν στο ότι χρησιμοποιούν δοχεία διαφορετικού μεγέθους, διαφορετικές μεθόδους συμπίεσης και διαφορετικά ύψη ροής. Εκτός από αυτές τις διαφορές, και οι δύο μέθοδοι έχουν εγγενώς μεγάλο βαθμό μεταβλητότητας ως αποτέλεσμα του τεστ να εξαρτάται από την μεμονωμένη τεχνική. Παρά όλες αυτές τις διαφορές και την εγγενή μεταβλητότητα, οι δύο μέθοδοι φαίνεται να παράγουν παρόμοια αποτελέσματα.

Το εύρος διαμέτρου του PFI είναι 0,230 έως 0,285 ίντσες (5,84 έως 7,24 χιλιοστά (mm). Αυτό γίνεται με την κατανόηση ότι οι παραγωγοί των ΗΠΑ χρησιμοποιούν κυρίως καλούπι ενός τέταρτου ίντσας και μερικά ελαφρώς μεγαλύτερα μεγέθη καλουπιών. Το ISO 17225-2 απαιτεί από τους παραγωγούς να δηλώσουν 6 ή 8 mm, το καθένα με ανοχή συν ή πλην 1 mm, επιτρέποντας δυναμικό εύρος 5 έως 9 mm (0,197 έως 0,354 ίντσες) Δεδομένου ότι η διάμετρος των 6 mm μοιάζει περισσότερο με τη συνηθισμένη του ενός τέταρτου της ίντσας (6,35 mm). ) το μέγεθος της μήτρας, αναμένεται ότι οι παραγωγοί θα δηλώνουν 6 mm Δεν είναι βέβαιο πώς το προϊόν διαμέτρου 8 mm θα επηρεάσει την απόδοση της σόμπας και οι δύο μέθοδοι δοκιμής χρησιμοποιούν δαγκάνες για τη μέτρηση της διαμέτρου όπου αναφέρεται η μέση τιμή.

Για ανθεκτικότητα, η μέθοδος PFI ακολουθεί τη μέθοδο του ανατροπέα, όπου οι διαστάσεις του θαλάμου είναι 12 ίντσες επί 12 ίντσες επί 5,5 ίντσες (305 mm επί 305 mm επί 140 mm). Η μέθοδος ISO χρησιμοποιεί ένα παρόμοιο ανατροπέα που είναι ελαφρώς μικρότερο (300 mm επί 300 mm επί 120 mm). Δεν βρήκα ότι οι διαφορές στις διαστάσεις του κουτιού προκαλούν σημαντική διαφορά στα αποτελέσματα των δοκιμών, αλλά θεωρητικά, το ελαφρώς μεγαλύτερο κουτί θα μπορούσε να προτείνει μια ελαφρώς πιο επιθετική δοκιμή για τη μέθοδο PFI.

Το PFI ορίζει τα λεπτά ως το υλικό που διέρχεται από ένα πλέγμα από συρμάτινο πλέγμα μιας όγδοης ίντσας (τετράγωνη οπή 3,175 mm). Για το ISO 17225-2, τα λεπτά λεπτομέρεια ορίζονται ως υλικό που διέρχεται από μια στρογγυλή οθόνη οπής 3,15 mm. Παρόλο που οι διαστάσεις της οθόνης 3.175 και 3.15 φαίνονται παρόμοιες, επειδή η οθόνη PFI έχει τετράγωνες οπές και η οθόνη ISO έχει στρογγυλές τρύπες, η διαφορά στο μέγεθος του διαφράγματος είναι περίπου 30 τοις εκατό. Ως εκ τούτου, η δοκιμή PFI ταξινομεί μεγαλύτερο μέρος του υλικού ως λεπτόκοκκο, γεγονός που καθιστά δυσκολότερη την επιτυχία της δοκιμής προστίμων PFI, παρά το γεγονός ότι υπάρχει συγκρίσιμη απαίτηση προστίμων για ISO (και τα δύο αναφέρονται σε όριο προστίμων 0,5 τοις εκατό για υλικό σε σακούλες). Επιπλέον, αυτό έχει ως αποτέλεσμα το αποτέλεσμα της δοκιμής αντοχής να είναι περίπου 0,7 χαμηλότερο όταν ελέγχεται με τη μέθοδο PFI.

Για την περιεκτικότητα σε τέφρα, τόσο το PFI όσο και το ISO χρησιμοποιούν σχετικά παρόμοιες θερμοκρασίες για την τέφρα, 580 έως 600 βαθμούς Κελσίου για το PFI και 550 C για το ISO. Δεν έχω δει σημαντική διαφορά μεταξύ αυτών των θερμοκρασιών και θεωρώ ότι αυτές οι δύο μέθοδοι παρέχουν συγκρίσιμα αποτελέσματα. Το όριο PFI για τέφρα είναι 1 τοις εκατό και το όριο ISO 17225-2 για τέφρα είναι 0,7 τοις εκατό.

Όσον αφορά το μήκος, το PFI δεν επιτρέπει περισσότερο από 1 τοις εκατό να είναι μεγαλύτερο από 1,5 ίντσες (38,1 mm), ενώ το ISO δεν επιτρέπει περισσότερο από 1 τοις εκατό να είναι μεγαλύτερο από 40 mm (1,57 ίντσες) και κανένα πέλλετ μεγαλύτερο από 45 mm. Όταν συγκρίνετε 38,1 mm 40 mm, η δοκιμή PFI είναι πιο αυστηρή, ωστόσο, η προδιαγραφή ISO ότι κανένα πέλλετ δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από 45 mm μπορεί να κάνει τις προδιαγραφές ISO πιο αυστηρές. Για τη μέθοδο δοκιμής, η δοκιμή PFI είναι πιο ενδελεχής, καθώς η δοκιμή πραγματοποιείται σε ελάχιστο μέγεθος δείγματος 2,5 λίβρες (1.134 γραμμάρια) ενώ η δοκιμή ISO εκτελείται σε 30 έως 40 γραμμάρια.

Το PFI και το ISO χρησιμοποιούν μεθόδους θερμιδομέτρησης για τον προσδιορισμό της τιμής θέρμανσης και και οι δύο αναφερόμενες δοκιμές δίνουν συγκρίσιμα αποτελέσματα απευθείας από το όργανο. Για το ISO 17225-2, ωστόσο, το καθορισμένο όριο για το ενεργειακό περιεχόμενο εκφράζεται ως η καθαρή θερμογόνος δύναμη, που αναφέρεται επίσης ως χαμηλότερη τιμή θέρμανσης. Για το PFI, η τιμή θέρμανσης εκφράζεται ως ακαθάριστη θερμογόνος δύναμη ή υψηλότερη τιμή θέρμανσης (HHV). Αυτές οι παράμετροι δεν είναι άμεσα συγκρίσιμες. Το ISO παρέχει ένα όριο ότι τα πέλλετ Α1 πρέπει να είναι μεγαλύτερα ή ίσα με 4,6 κιλοβατώρα ανά κιλό (που ισοδυναμεί με 7119 Btu ανά λίβρα). Το Πρότυπο PFI απαιτεί από τον παραγωγό να γνωστοποιεί το ελάχιστο HHV που έχει λάβει.

Η μέθοδος ISO για το χλώριο αναφέρει τη χρωματογραφία ιόντων ως την κύρια μέθοδο, αλλά έχει γλώσσα που επιτρέπει πολλές τεχνικές άμεσης ανάλυσης. Το PFI παραθέτει αρκετές αποδεκτές μεθόδους. Όλα διαφέρουν ως προς τα όρια ανίχνευσης και τα απαιτούμενα όργανα. Το όριο του PFI για το χλώριο είναι 300 χιλιοστόγραμμα (mg), ανά κιλό (kg) και η απαίτηση ISO είναι 200 ​​mg ανά kg.

Το PFI δεν έχει επί του παρόντος καταχωρημένα μέταλλα στο πρότυπό του και δεν προσδιορίζεται μέθοδος δοκιμής. Το ISO έχει όρια για οκτώ μέταλλα και αναφέρεται σε μια μέθοδο δοκιμής ISO για την ανάλυση μετάλλων. Το ISO 17225-2 απαριθμεί επίσης απαιτήσεις για αρκετές πρόσθετες παραμέτρους που δεν περιλαμβάνονται στα πρότυπα PFI, συμπεριλαμβανομένης της θερμοκρασίας παραμόρφωσης, του αζώτου και του θείου.

Ενώ τα πρότυπα PFI και ISO φαίνονται πολύ παρόμοια από πολλές απόψεις, είναι σημαντικό να σημειωθούν οι συχνά ανεπαίσθητες διαφορές στις προδιαγραφές και στις αναφερόμενες μεθόδους δοκιμής, καθώς το PFI και το ISO δεν είναι πάντα συγκρίσιμα.